Վրեժ Իսրայելյանը գրող էր, լրագրող էր: Նա իր ողջ կյանքով, գրականությամբ, իր տենչերով ու խռովքներով անվերջ Հայաստան փնտրող մարդ էր: Նրա իդեալը զորավար Անդրանիկն էր, շիտակության և վեհանձնության խորհրդանիշը: Վրեժ Իսրայելյանը այն բացառիկներից էր, որ Հայաստանի անկախությունը ընդունեց Ստալինյան աքսորից վերադարձող իր Սաղաթել հոր նման: Ու իրեն զգաց նրա զավակը: Սպարապետ Վ. Սարգսյանի հորդորով հագավ զինվորականի համազգեստ ու միշտ բարձր պահեց այդ համազգեստի պատիվը ամենուր` թե «Հայ զինվոր» պաշտոնաթերթը խմբագրելիս, թե գլխավորելիս ՊՆ լրատվության ու քարոզչության վարչությունը: Վրեժ Իսրայելյանը բանակի գնդապետ էր, 1993 թվականից կանգնած էր մեր երազների մանկան` հայոց բանակի խանձարուրի մոտ մինչև 2009 թվականը, երբ անցավ վաստակած հանգստի: Սակայն հանգիստը նրա համար չէր, նա չդարձավ կյանքի ռիթմերին անհաղորդ մի թոշակառու: Վրեժ Իսրայելյանը գրեց ու հրատարակեց սքանչելի պատմվածքներ, որոնց հերոսները մեր բարդ կյանքի հակասությունների մեջ իրենց դրսևորում էին հենց իր` հեղինակի նման խիզախ և ճշմարտացի կեցվածքով` հացին հաց ասող և մղեղին` մղեղ: Վրեժ Իսրայելյանը երիտասարդ տարիքում պատմվածքներ էր գրում ուժեղ մարդկանց մասին` լինի էրգիրը կորցրած մխացող հոգի, գյուղացի մտավորական, թե նոր աչք բացած պատանի: Հասուն տարիքում դարձյալ նրա պաշտամունքը ուժն է և ուժի բարոյականությունը: Նրա հերոսները ճիշտ են ընդվզում, ճիշտ են ապտակում, ճիշտ են տառապում: Նրանք, կարելի է ասել, երկիր պահող կերպարներ են, որոնց հետ վստահաբար կարելի է ելնել թշնամու դեմ: ՀՀ պաշտպանության նախարարությունը բարձր է գնահատել գնդապետ Իսրայելյանին` արժանացնելով նրան բազմաթիվ մեդալների ու մեծարումների: Բարձր է գնահատվել նաև գրող Վրեժ Իսրայելյանի վաստակը` բերելով նրան տարբեր գրական մրցանակներ: Սակայն ամենաշողշողուն մրցանակը Վրեժ Իսրայելյանի` մարդ-գրող-զինվորականի անկրկնելի կերպարն է, որին բացառիկ թովչանք է հաղորդում սիրող ամուսնու, գթառատ հոր և կարոտյալ պապիկի նվիրական շնորհը: Վրեժ Իսրայելյանի գրական ու մարդկային տաղանդը յուրահատուկ հրապույրով ճառագում էր նրա կենդանության օրոք: Կճառագի նաև հետո նրա բարձրարվեստ գրքերից, ընկերների ու հարազատների լուսաշող հուշերից: